به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، اخباری گفت: هر گاه فراغتی در مدرسه دست می‌داد، با بچه‌ها مشاعره می‌کردیم. دفترچه‌ای هم داشتیم که هر کدام از همکلاسی‌‌ها شعرهایشان را در آن می‌نوشتند. در این دفترچه شعرها را به ترتیب الفبایی می‌نوشتیم اما صرفاً خواندن این دفترچه برای مشاعره کافی نبود و کمک چندانی به من و بچه‌های دیگر نمی‌کرد.